Sinds kort mag ik mezelf officieus bruidsfotograaf noemen, dankzij een toevallige ontmoeting op de Karelsbrug. Het is vroeg in de ochtend, rond 9 uur, en de brug komt langzaam tot leven. Nog even en de serene rust maakt plaats voor een stroom toeristen, maar op dit moment is Praag op z’n allermooist. Mijn camera zit nog veilig opgeborgen in mijn rugtas… al voel ik nu al dat dat niet lang zo blijft.
Wat ik op dat moment nog niet weet, is dat ik even later een stel ontmoet dat zo open, warm en verrassend spontaan is, dat je vanzelf zin krijgt om méér uit je camera – en uit die hele ochtend – te halen. Hier is alvast de spoilerfoto.
Maar eerst even terug naar het begin van de dag.
Deze zondag begint met een goed humeur. Na dagen vol grijs en grauw besluit de zon eindelijk om zich wél te laten zien. Praag is altijd mooi, maar met een beetje zon wordt het allemaal net even feestelijker.
Rond half acht sta ik buiten, klaar om mijn dag te beginnen met een wandeling door het Letná-park. Vanuit daar steek ik via de Čechův-brug de Oude Stad in. Het klinkt misschien alsof ik een strak plan heb, maar niets is minder waar. Ik volg simpelweg mijn favoriete missie: ronddwalen, totdat ik een compositie ontdek die mijn camera vanzelf een glimlach bezorgt.
Aangekomen bij Oude Stadsplein, realiseer ik me dat ik vanuit sommige hoeken nooit fotografeer. Vandaag besluit ik dat anders te doen; je weet maar nooit wanneer zo’n beeld perfect van pas komt voor mijn website. Het is heerlijk rustig en de gevels baden in zacht ochtendlicht.
Alleen die hijskraan… die staat al meer dan vijf jaar hinderlijk in beeld. Maar ach, die mag ik van mezelf gewoon wegshoppen.
Zondagochtend is Praags lekkerste ochtendje
Hoewel Praag in het weekend doorgaans drukker is dan doordeweeks, biedt zondagochtend een verrassende rust. Er is geen ochtendspits omdat de meeste locals vrij zijn, en veel toeristen slapen uit na een gezellige, soms heftige zaterdagavond.
Ik val in geen van beide categorieën, en ben dan met nog wat verdwaalde (soms dronken) toeristen de enige in de stad.
Na een rondje over het mooiste plein van Praag, loop ik via Karlova door naar de Karelsbrug. Ik heb inmiddels mijn camera opgeborgen, want ik weet dat ik even geen foto's ga maken.
Een bekend ritueel op de Karelsbrug
De Karelsbrug blijft een indrukwekkend gezicht, zelfs na de duizendste keer. Over de volle vijfhonderd meter blijft het een magische plek, en onderweg kom ik een bekend ritueel tegen. Op zondagochtend lijkt de brug wel een openluchtstudio voor huwelijksfotografie. Veel bruidsparen, vooral uit Azië, reizen speciaal naar Praag om hier hun fotoshoot te doen. En terecht...
Zelfs bij ijzige kou staan de bruiden, met ontblote schouders of rug, urenlang te poseren naast hun iets warmer aangeklede kersverse echtgenoot.
De fotograaf instrueert hen geduldig: een elegante houding, een subtiel opgetrokken voetje of een dromerige blik in de verte. Soms kijken ze elkaar liefdevol aan, en soms juist theatraal in tegenovergestelde richtingen. Het resultaat? Tijdloze beelden voor het bruidspaar, hun toekomstige generaties én de fotograaf zelf.
Op gepaste afstand kan ik het dan niet laten om een foto te maken van dit bijzondere tafereel. Het blijft een prachtig schouwspel en levert mooie foto's op.
Waar is de fotograaf?
Deze keer is het ritueel anders: een mooie dame in bruidsjurk, een knappe man in een mooi zwart pak, maar geen fotograaf. Zonder hun verhaal te kennen, vraag ik me wel af waarom ze foto's aan het nemen zijn met een telefoon op een tripod.
De man stelt de telefoon in, zet de timer op 10 seconden en drukt op de knop. Hij loopt daarna snel terug om in de gewenste houding te staan. Het is duidelijk wie de broek aan heeft tijdens deze shoot, want de dame lijkt niet snel tevreden over de foto. Zonder het resultaat te hebben gezien, ziet ze dat al aan haar sluier. Die heeft niet de gewenste stand of waait in tegengestelde richting waardoor het beeld wordt geblokkeerd.
Na de man een aantal heen en weer te hebben zien lopen, besluit ik in te grijpen. Ik kan het niet aanzien. Dit kan zo niet langer.
Fotoshoot 1
Ik loop naar het stel toe, begroet ze en stel voor dat ik een paar foto's voor ze maak. Nog voordat ik mijn camera uit mijn tas kan pakken, vraagt de dame of ik dat met hun toestel wil doen. Om niet opdringerig over te komen, besluit ik haar verzoek op te volgen. Zodra hij naast haar staat, druk ik zonder veel aandacht een paar keer op de knop. Voor mij voelt dit echter niet hetzelfde als echt fotograferen. Het mist volledig de artistieke waarde die ik normaal in mijn werk leg.
Na tien foto's te hebben genomen, bedankt het paar mij en ik vervolg mijn weg. Ik kan het niet laten om me na een dertig meter om te draaien om te zien of ze nog verder gaan met hun dagje klooien met tripod en timer. Ja hoor. Dat doen ze dus wel. Ik kan het weer niet aanzien.
Fotoshoot 2
Ik pak mijn camera uit mijn rugtas en loop zelfverzekerd terug.
Op enkele meters lacht de bruid me vriendelijk toe, alsof ze al weet wat ik van plan ben. "Zijn jullie nog bezig met jullie telefoon?" vraag ik in het Engels. Na een bevestigend antwoord, ga ik door:
"Laat mij de fotoshoot verzorgen met mijn camera. We wisselen e-mailadressen uit zodat ik de foto's naar jullie kan toesturen. Uiteraard helemaal gratis! Voor mij is het een plezier om te doen, en zo hoeven jullie niet te worstelen met een timer. Gewoon een leuke en spontane ervaring!"
Zo gezegd, zo gedaan. De bruid geeft mij opdrachten voor de foto. Ze heeft er duidelijk over nagedacht en ik nog niet, want dit is mijn eerste shoot met mensen. Normaal wil ik mijn foto's zonder mensen erop, maar voor dit mooie stel maak ik een uitzondering.
Haar sluier moet met de wind mee de lucht in waaien en op dat moment moeten ze elkaar liefdevol aankijken. Dat laatste lijkt telkens te lukken, maar voordat de sluier zijn medewerking verleent, zijn we twintig foto's verder. De zon is inmiddels ver te zoeken en de foto's missen wat contrast.
De Karelsbrug wordt steeds drukker, en de kans op een exclusief lege brug is inmiddels verkeken. Dit maakt de foto's misschien wat minder bijzonder, hoe fotogeniek deze mensen – een Griek en een Slowaakse – ook zijn.
Na meer dan 100 foto's is het tijd om te stoppen. Er zitten ongetwijfeld een aantal prachtige shots tussen. We wisselen contactgegevens uit, wens hen een fijne dag en een prachtig huwelijk toe.
Wederom een bijzondere en spontane ontmoeting, met mensen die ik nog niet kende. Dat is het mooie van solo reizen: je hoeft met niemand rekening te houden en als je zin hebt, maak je makkelijker contact met meer mensen dan je op een doorsnee zondag thuis zou doen.
Mijn wandeling voert me verder naar de Praagse Burcht. Achter de Sint Vitus Kathedraal neem ik de tijd om mijn foto's over te zetten naar mijn telefoon, zodat ik ze op een groter scherm kan bekijken. Het overzetten van zo'n honderd foto's duurt ongeveer tien minuten, perfect om even rustig om me heen te kijken en mensen te observeren.
Fotoshoot 3
Terwijl ik nog nageniet van mijn moment op de Karelsbrug, valt mijn oog op een groep oudere Aziatische toeristen. Lachend lopen ze het plein achter de Sint-Vituskathedraal op. Eén voor één maken ze selfies en groepsfoto's, duidelijk in hun element. Te midden van die drukte valt mijn blik ineens op iets onverwachts: bruidsjurk, zwart pak en een tripod, die net wordt klaar gezet.
Serieus? Gaan ze weer klooien?
denk ik en wil naar ze toe lopen. Mijn foto's zijn bijna overgezet en zodra dat is gebeurt, kom ik met een zelfvoldane lach op ze af.
Ik tik de bruidegom op zijn schouder, glimlach en zeg dat hij naast zijn bruid moet gaan staan, want ik neem het fotograferen graag over. Ze kijken me blij verrast aan. Ze zegt dat ze al hadden gehoopt dat ik ook bij de Praagse Burcht zou opduiken. En ja hoor, daar ben ik.
Of ik het niet erg vind of iets anders te doen heb? Absoluut niet. Ik heb de tijd tot elf uur vanavond, want daarna wil ik wel mijn bed in. Maar tot die tijd? Helemaal voor hen, haha!
We gaan weer los. Normaal gesproken wil ik niemand tot last zijn en vind ik mezelf al snel teveel. Nu zit ik zo in de cameramodus, dat de mensen om mij heen me niet meer opvallen.
Ik zie alleen Nicole en Vasilis. Hun namen hoor ik pas een uur later, wanneer we ons echt aan elkaar voorstellen.
De zon breekt heerlijk door, een perfect moment om daarvan te genieten. We draaien een kwartslag en staan oog in oog met de Starbucks – een droevig voorbeeld van veramerikanisering midden in de Praagse Burcht. Mocht er ooit een McDonald's opduiken op deze plek, dan zou dat, bij wijze van spreken, mijn laatste bezoek aan Praag zijn. Het voelt als een aantasting van de cultuur, en ook de toeristen die hierheen trekken lijken volgens mij iets essentieels over deze bijzondere plek over het hoofd te zien.
Het bakstenen gebouw waar ze voor staan, diende enkele jaren geleden als filmlocatie voor de Amerikaanse miniserie over het leven van Miep Gies, "A Small Light". Hier werd de scène opgenomen die Bevrijdingsdag in Amsterdam uitbeeldt. Bakstenen gebouwen zijn in Praag bijzonder zeldzaam, wat dit gebouw des te opvallender en perfect geschikt maakte om Amsterdam te verbeelden.
Wat ik op dat moment nog niet weet, is dat het hoogtepunt van Nicole's grote show nog moet komen. Nicole heeft namelijk een reeks ideeën en Vasilis gaat er moeiteloos in mee.
In iets meer dan een halfuur schieten we zo’n tweehonderd foto’s, en Vasilis lijkt er inmiddels wel klaar mee. Nicole denkt daar anders over. Ze wil ook nog foto's maken op het drukkere gedeelte van het plein voor de Sint Vitus.
Oei, denk ik. Het was hier al lastig om de mensen weg te houden van de achtergrond. Dat zal daar zeker onmogelijk zijn. Maar ja, als we toch bezig zijn, pakken we dat ook nog mee.
Mijn favoriete plek is het mozaïek bij de voormalige ingang van de kathedraal. Het biedt een prachtig contrast voor de foto's. Het liefst plaats ik ze wat verder weg, maar dan wordt de kans aanzienlijk groter dat er mensen op de foto verschijnen.
Terwijl Nicole en Vasilis moeiteloos de ene pose na de andere aannemen, raak ik volledig in mijn element. Zozeer zelfs dat ik niet doorheb dat er inmiddels een publiek van ruim 60 mensen achter me is samengekomen. De meesten staan klaar met hun camera’s om dit bijzondere tafereel vast te leggen.
Niemand durft door het beeld te lopen, laat staan achter het paar langs te gaan. Dus wat ik door mijn camera zie, is compleet rustig.
Hoogtepunt
Nicole heeft een plan voor een specifieke foto. Ze wil foto's zonder Vasilis, waarbij haar sluier de hoofdrol moet spelen. Ze geeft Vasilis de opdracht om de sluier over hoofd heen te laten vallen. Ik moet dan foto's nemen. Wij mannen snappen allebei niet wat haar beoogde eindresultaat is en na nog een uitleg gaat Vasilis aan de slag. Ik klik en voorzie al wat problemen.
"No way, you are not supposed to be in the picture." zegt ze in het Engels tegen Vasilis. Hij is Grieks, dat is met zo'n naam wel te voorspellen. Zij is Slowaaks en ze wonen in Praag. Ook dit hoor ik pas later, want we gaan volledig op in de shoot.
Vasilis gaat geduldig op gepaste afstand staan en krijgt duidelijke instructies van Nicole: wapper de sluier onophoudelijk op en neer. Ondertussen blijft mijn camera onafgebroken klikken, als een machinegeweer dat geen moment stilvalt.
Het leven van een fotograaf gaat niet over rozen. Ik zit ongemakkelijk op een knie, moet mijn hand stil houden en ondertussen mijn instellingen non stop ad hoc aanpassen. Ik schiet in manual, dat wil zeggen dat bij iedere verandering van lichtval, mijn sluitertijd langer of korter moet. Automatische stand is aan te raden, maar daar had ik toen niet aan gedacht.
Langzaam begin ik het perfecte plaatje van Nicole beter te begrijpen. De druk neemt bij mij toe, want hoewel ik dit vrijwillig en volledig kosteloos doe, streef ik als perfectionist naar minimaal tien écht goede foto’s van deze soloshoot. Anders voelt het alsof al mijn moeite voor niets is geweest.
Het punt is, dat ik dat pas echt kan zien, als ik thuis achter de PC zit, zoals het moment dat dit blog aan het schrijven ben. Gelukkig zijn er van de 140 solofoto's genoeg gelukt.
Na de soloshoot van Nicole, zeg ik dat we genoeg foto's hebben en we besluiten daarmee te stoppen. Vasilis is zichtbaar opgelucht. Achter mij klinkt een daverend applaus van ruim 60 mensen die zichtbaar hebben genoten van het optreden.
Het nadeel van fotograaf zijn, is dat je geen idee hebt wat er allemaal om je heen gebeurd. Zou er iemand zijn die een foto heeft van hoe ik foto's aan het maken ben. Dat zou leuk zijn?! Neem contact met me op, wanneer je er eentje hebt.
We nemen nog enkele foto's en dan bieden ze mij een lunch aan. Niet verwacht, maar wel zo leuk, want ik ben benieuwd naar hun verhaal. Even later arriveren we in restaurant 3+3+3, zij een tikkeltje overdressed nemen we alledrie een Tsjechische maaltijd. En we proosten op deze fantastische dag.
Blijkbaar waren ze niet vandaag, maar al een paar maanden geleden in Slowakije getrouwd. Voor die bijzondere dag hadden ze al een fotograaf geregeld. Wat echter nog ontbrak, waren foto's genomen in Praag – de stad waar ze wonen – en dat in haar derde bruidsjurk, haha. Wist jij dat sommige bruiden meer dan één jurk hebben? Ik in ieder geval niet!
Vasilis werkt in een Italiaans restaurant in Praag, waar ik zelf nog nooit heb gegeten. Ik liep er altijd voorbij: het zag er te chic uit, te duur, en het feit dat er nooit iemand op het terras zat, hielp ook niet. De dekens die over de stoelen lagen, bedoeld om gasten warm te houden, gaven bovendien een bijna “luxeresort-vibe”, waardoor ik dacht: dit is vast niet voor mij bedoeld.
Maar tijdens onze lunch vertelde Vasilis dat het restaurant het concept heeft aangepast. Naast de zelfgemaakte pasta staat er nu ook pizza op de menukaart en de dekens zijn verdwenen. De uitstraling is veel toegankelijker geworden, en de prijzen zijn flink verlaagd.
Kortom: het restaurant heeft meer klandizie.
In januari 2026 hoop ik daar eindelijk aan te schuiven, liefst op een moment dat Vasilis zelf rondloopt… al kan het zomaar dat hij dan op huwelijksreis is.
Tot die tijd scroll ik geregeld door de foto’s die ik van hen maakte. En elke keer dat ik ze bekijk, tikt mijn perfectionisme me vriendelijk maar onverbiddelijk op de schouder: dit kan scherper, dat kan strakker, hier kan het licht beter.
Een prachtig teken dat ik nog lang niet uitgeleerd ben en dat Praag alweer aan me trekt.
Tot gauw en wordt misschien vervolgd.
Verliefd op Praag
Reactie plaatsen
Reacties