De enige blog over Praag in Nederland

Wie is er niet dol op geld? Met geld koop je een auto, een huis, een reis of een ervaring. Sommigen denken dat ze status kunnen kopen met geld en zien de hoogte van hun bankrekening als maatstaf voor hun geluk. Er gaan liedjes over geld, er zijn oorlogen over geld.

Gastblog door Marianne Crone, redacteur Praag-Nu

In mijn zoektocht naar Praagse verhalen kwam ik uit bij een wel heel bijzonder verhaal.

Wanneer je terug zou gaan in de tijd en dan specifiek naar een periode voor 1805, dan zou je in onder andere Nederland moeite hebben gehad om een huis te vinden. Niet een willekeurig huis, nee, een huis in een straat zonder huisnummers.

Weinig mensen merken ze op, terwijl je ze in Praag letterlijk bij elke stap kan zien. Als je er maar op let.

Wanneer je slechts één of twee dagen in Praag bent, kun je echt al veel zien en doen. Voor die mensen heb ik een top 10 samengesteld om te doen. Omdat ik je niet op kosten wil jagen, zijn de meeste ervan low budget of zelfs gratis.

Het is gelukt. 

Als je de drukte van Praag wilt ontvluchten, dan zijn er genoeg plekken te vinden. Een van die verborgen pareltjes ligt in zuiden van Praag, in Praag 4. In deze blog neem ik je mee naar Branické skály. Wandelschoenen aan, want er zitten wat "leuke" steile stukken in. Niet geschikte voor mensen die moeilijk ter been zijn.

Wanneer je je gaat verdiepen in de mooiste stad ter wereld, kom je soms in omgekeerde volgorde uit bij een beroemde Tsjech. Je loopt eerst over de Mánes-brug en je kijkt naar de astronomische klok, zonder te weten wie of wat Mánes is. Bij mij ging er geen belletje rinkelen.

Als er één kunstenaar is en dan specifiek één schilder, wiens werk ik erg kan waarderen, dan is het Salvador Dali (1904-1989). Ken je zijn werk niet,dan ken je hem wellicht van de super serie Casa del Papel, waarin het masker van Dali een prominente rol speelt.

10-12-2020

Voor iedereen die de I-Mucha expositie wil zien, is hier alvast een voorproefje. De virtuele tour.

Praag is altijd mooi, dus het maakt niet veel uit wanneer je gaat. Als je je goed voorbereid op je trip, kun je het bij ieder weerbeeld naar je zin hebben. Er zijn wel zaken waar je rekening mee moet houden, zoals je kledingkeuze en je schoeisel. Laat je naaldhakken sowieso thuis, want daar kom je niet ver mee op de kleine kasseien van de Praagse straatjes.

Op het schitterende Jan Palach plein, waar je je buiten alleen al lang kunt vermaken met het uitzicht, vind je het Rudolfinum. Dit concertgebouw is in neo-renaissancestijl gebouwd en in 1885 geopend door de toenmalige kroonprins van het keizerrijk Oostenrijk-Hongarije Rudolf van Oostenrijk. Hij was de zoon van Keizerin Sisi, die bij de oudere generatie zeker wel bekend is. 

Tussen Malostranska en de Praagse Burcht ligt een schitterende complex, het Waldstein (Wallenstein) paleis. Dit is gebouwd tussen 1623 en 1630 in opdracht van Albrecht von Wallenstein, die naam en fortuin maakte als de opperbevelhebber van de keizerlijke strijdkrachten in de Dertigjarige Oorlog. Keizer Ferdinand II vreesde de berekenende geest van Albrecht von Wallenstein en liet hem in 1634 vermoorden in de stad Eger (nu Cheb). Wallenstein heeft dus maar kort kunnen wonen in en genieten van zijn paleis.

De Petřín uitkijktoren is een van de weinige bouwwerken die uitsteekt boven de stad. Er is in het centrum geen hoogbouw, dus je komt in Praag centrum gelukkig geen wolkenkrabbers, torenflats of appartementsgebouwen tegen. Evenals de Žižkov televisietoren ten oosten van het centrum zie je de Petřín uitkijktoren al van grote afstand bovenop de Petřín heuvel staan, ten westen van het centrum.

Heel spannend is het niet, maar ook dit is een van die dingen die je een keer gedaan moet hebben. Wachten totdat het stoplicht op groen gaat om het smalste straatje van Praag door te mogen. Of liever gezegd door te kunnen. Dit straatje is zo smal dat je elkaar niet echt kunt passeren. Het is 77 cm smal.

In november 2018 ben ik voor de eerste keer solo naar Praag gegaan. Plannen had ik van te voren gemaakt, want zonder doel loop je maar wat verdwaald door de straatjes van Praag. Niet dat ik een volledig dagprogramma vast heb staan, maar wel een to do list voor die dagen, die ik spontaan afwerk. Kom ik toevallig in de buurt van een genoteerd pareltje, dan loop ik er naartoe en kan ik dat weer tevreden afvinken op mijn lijst.

Mocht je al in Praag zijn geweest, dan ben je ze misschien tegengekomen: Love Locks. Deze slotjes worden meestal aan een hek bevestigd en het sleuteltje wordt weggegooid. Zo wordt de liefde of vriendschap tussen twee mensen voor eeuwig bezegeld. Althans, dat denken ze.

Je kunt heel lang zoeken, maar snel zal je het niet tegenkomen op een wandeling door Praag. Ik heb het hier over het standbeeld van Radetzky of Radecký. Toch heeft er ooit een standbeeld gestaan op het Malostranské náměstí. 

Triviaal onderwerp voor een blog, maar wel een heel leuke. Dit wordt een wist je dat.......

Het mooie van mijn tripje naar Praag van juni 2020 was, dat het erg rustig was. Vrijwel geen toeristen in een stad, die normaal meer toeristen dan locals in het centrum heeft rondwandelen.

Wanneer je vaker in een stad bent, gaan steeds kleinere details opvallen. Ieder stad herbergt kunst, dat gewoon op straat zichtbaar is. Voor mij is dat de kunst, die ik wil zien. Een museum kan heel mooi zijn, maar dan ligt het er zo dik bovenop. 

Waar rivieren zijn, zijn overstromingen met wateroverlast als gevolg. De Moldau lijkt in de zomer een rustige rivier, waar rondvaartbootjes, kano's en waterfietsen prima op gedijen. Maar de Moldau is niet altijd een kabbelend watertje. Overstromingen met rampzalige gevolgen hebben de afgelopen 200 jaar veelvuldig plaatsgevonden, zoals in 2002, 1997 (50 doden in Moravië, ten oosten van Praag) 1890 en 1845.

Mijn lieve broertje Jeroen, ja hij is mijn kleine broertje, had op zijn website gezet dat mensen een gastblog mogen schrijven. Dat liet ik mij geen tweede keer zeggen.

In de wijk Žižkov, ten oosten van het oude stadscentrum van Praag, ligt midden tussen de woningen een klein stadion, het FK Viktoriastadion. Van de buitenkant ziet het eruit alsof het niet meer in gebruik is en het zo kan instorten. Van de binnenkant ook.

Heel gek, dat ik pas in 2020 bekend ben geraakt met het verhaal van de moord op Heydrich, de Reichsprotector van Tsjecho-Slowakije in WOII. Gek dat de namen van Jozef Gabčík and Jan Kubiš mij tot die tijd geen belletje deden rinkelen. Gek dat ik regelmatig langs een kerk ben gelopen op Resslova in Praag, zonder te weten wat zich daar heeft afgespeeld. Te spannend achteraf, 700 Duitsers tegen 7 Tsjechen en Slowaken.

Het ligt er natuurlijk helemaal aan wat voor reiziger je bent of je deze tips ter harte gaat nemen. De vreemde tips die ik je in deze blog geef, komen uit mijn hart, zijn eerlijk en nogal tegendraads.

Iedere keer dat ik in Praag ben, doe ik het stiekem wel een keertje. Ik kijk op mijn telefoon voor de tijd en als ik in de buurt ben van het Oude Stadsplein, zoek ik een plaatsje tussen de toeristen. Allemaal staan ze klaar met hun camera of telefoon. 

Nederland kent (het dagboek van) Anne Frank, Hannie Schaft (het meisje met het rode haar), Corrie ten Boom, Helena Theodora Kuipers-Rietbergen en nog vele andere (verzets)helden uit de Tweede Wereldoorlog. Praag heeft Nicholas Winton. 

Kom je in Praag, dan kom je altijd over de Karelsbrug en dan passeer je altijd het standbeeld van Jan Nepomucký. Wie, zul je je afvragen? Jan wie?

Wanneer je in Praag van de ene kant naar de andere kant van de Moldau wilde, had je tot 1841 een paar keuzes. Zwemmen, met een bootje of over de Karelsbrug. Van 1357 tot aan 1841 was dit namelijk de enige brug over de rivier. Sinds 1841 zijn er 17 andere bruggen bijgebouwd. 

Wat maakt een stad een mooie stad? Dat is voor iedereen anders. De moderne skyscrapers van New York hebben hun aantrekkingskracht, het Coloseum in Rome trekt miljoenen bezoekers, Parijs heeft zijn Eiffeltoren en Amsterdam zijn grachten. 

De Top 2000 is traditioneel gezien de leukste muzieklijst van deze eeuw. De meest dramatisch slechte nummers worden afgewisseld met pareltjes. Vloeken op de eerste categorie, "Hoe kan je hier nou op stemmen", de radio keihard zetten bij de tweede categorie en je huisgenoten vervloeken wanneer ze erdoorheen gaan praten. Bij ons thuis staat het altijd aan.

Sinds mijn 10e, denk ik, ben ik tennis gaan kijken op TV. Voor mijn tiende snapte ik het spelletje niet en vond ik het irritant. Beetje heen en weer slaan, dan sloeg iemand mis en de tegenstander had een punt. Nou ja, niet 1 punt, maar 15 of 30 of 40. Blijft tot de dag van vandaag voor mij de meest bizarre telling in de sport. Neemt niet weg dat ik dat gele balletje wel meer ben gaan volgen.

Klassieke muziek was tot voor kort voor mij nog een (Karels)brug te ver. Slechte woordspeling, maar hij moest erin. Niet dat ik sommige composities niet mooi vond, maar het was niet iets waar ik voor ging zitten. Hedendaagse (pop)muziek, daar stond ik mee op en daar ging ik mee naar bed. Nog steeds eerlijk gezegd, maar door de liefde voor Praag, ben ik me ook gaan verdiepen in de Tsjechische cultuur. Dan kom je automatisch uit bij de geschiedenis, architectuur, kunst en muziek van het land. Muziek zie ik zelf niet in de categorie kunst, maar die discussie verlies ik geheid van een kunstkenner!

De verliefdheidskriebels beginnen thuis al met de voorbereiding van een nieuwe trip naar Praag. En komt dat even goed uit. De eerstvolgende staat al gepland. Oktober 2020 ga ik met mijn zus, haar dochter en haar vriend een week naar Praag. Dochter en haar vriend komen wat later in de week.

Deze datum zei mij tot voor kort niks. Ja, de muur was in '89 omgevallen. Mijn muzikale jaar begint in 1989, het jaar dat ik 16 werd. Ik weet "alles" van de muziek uit '89.