Verliefd op Praag

Mijn lieve broertje Jeroen, ja hij is mijn kleine broertje, had op zijn website gezet dat mensen een gastblog mogen schrijven. Dat liet ik mij geen tweede keer zeggen.

In de wijk Žižkov, ten oosten van het oude stadscentrum van Praag, ligt midden tussen de woningen een klein stadion, het FK Viktoriastadion. Van de buitenkant ziet het eruit alsof het niet meer in gebruik is en het zo kan instorten. Van de binnenkant ook.

Heel gek, dat ik pas in 2020 bekend ben geraakt met het verhaal van de moord op Heydrich, de Reichsprotector van Tsjecho-Slowakije in WOII. Gek dat de namen van Jozef Gabčík and Jan Kubiš mij tot die tijd geen belletje deden rinkelen. Gek dat ik regelmatig langs een kerk ben gelopen op Resslova in Praag, zonder te weten wat zich daar heeft afgespeeld. Te spannend achteraf, 700 Duitsers tegen 7 Tsjechen en Slowaken.

Het ligt er natuurlijk helemaal aan wat voor reiziger je bent of je deze tips ter harte gaat nemen. De vreemde tips die ik je in deze blog geef, komen uit mijn hart, zijn eerlijk en nogal tegendraads.

Iedere keer dat ik in Praag ben, doe ik het stiekem wel een keertje. Ik kijk op mijn telefoon voor de tijd en als ik in de buurt ben van het Oude Stadsplein, zoek ik een plaatsje tussen de toeristen. Allemaal staan ze klaar met hun camera of telefoon. 

Nederland kent (het dagboek van) Anne Frank, Hannie Schaft (het meisje met het rode haar), Corrie ten Boom, Helena Theodora Kuipers-Rietbergen en nog vele andere (verzets)helden uit de Tweede Wereldoorlog. Praag heeft Nicholas Winton. 

Kom je in Praag, dan kom je altijd over de Karelsbrug en dan passeer je altijd het standbeeld van Jan Nepomucký. Wie, zul je je afvragen? Jan wie?

Wanneer je in Praag van de ene kant naar de andere kant van de Moldau wilde, had je tot 1841 een paar keuzes. Zwemmen, met een bootje of over de Karelsbrug. Van 1357 tot aan 1841 was dit namelijk de enige brug over de rivier. Sinds 1841 zijn er 17 andere bruggen bijgebouwd. 

Wat maakt een stad een mooie stad? Dat is voor iedereen anders. De moderne skyscrapers van New York hebben hun aantrekkingskracht, het Coloseum in Rome trekt miljoenen bezoekers, Parijs heeft zijn Eiffeltoren en Amsterdam zijn grachten. 

De Top 2000 is traditioneel gezien de leukste muzieklijst van deze eeuw. De meest dramatisch slechte nummers worden afgewisseld met pareltjes. Vloeken op de eerste categorie, "Hoe kan je hier nou op stemmen", de radio keihard zetten bij de tweede categorie en je huisgenoten vervloeken wanneer ze erdoorheen gaan praten. Bij ons thuis staat het altijd aan.

Sinds mijn 10e, denk ik, ben ik tennis gaan kijken op TV. Voor mijn tiende snapte ik het spelletje niet en vond ik het irritant. Beetje heen en weer slaan, dan sloeg iemand mis en de tegenstander had een punt. Nou ja, niet 1 punt, maar 15 of 30 of 40. Blijft tot de dag van vandaag voor mij de meest bizarre telling in de sport. Neemt niet weg dat ik dat gele balletje wel meer ben gaan volgen.

Klassieke muziek was tot voor kort voor mij nog een (Karels)brug te ver. Slechte woordspeling, maar hij moest erin. Niet dat ik sommige composities niet mooi vond, maar het was niet iets waar ik voor ging zitten. Hedendaagse (pop)muziek, daar stond ik mee op en daar ging ik mee naar bed. Nog steeds eerlijk gezegd, maar door de liefde voor Praag, ben ik me ook gaan verdiepen in de Tsjechische cultuur. Dan kom je automatisch uit bij de geschiedenis, architectuur, kunst en muziek van het land. Muziek zie ik zelf niet in de categorie kunst, maar die discussie verlies ik geheid van een kunstkenner!